Ταξιδεύοντας σε Ελληνικό Νησί (Σκύρος) το 2020

Να’μαι λοιπόν για ένα ακόμα καλοκαίρι μέσα σε φέρρυ μποτ. Όμως με τα δεδομένα του 2020 θα έλεγε κανείς ότι αυτό αγγίζει τα όρια του θαύματος. Κι όμως, ένα άλλο θαύμα έγινε. Το ότι κατάφερα και στρίμωξα όλα τα τσιμπράγκαλα στο αυτοκίνητο.

Κάθε χρόνο που ξεκινάμε οικογενειακώς να κατηφορίσουμε προς το νησί της Σκύρου, έχω έναν και μόνο στόχο: να έχω άδεια τη θέση του συνοδηγού. Και φέτος, απέτυχα.

Τα πήγα όμως καλύτερα στην άνεση των πίσω καθισμάτων όπου δεν υπήρξαν παράπονα. Επίσης για πρώτη φορά μαμά και κόρη δεν κοιμήθηκαν κατά τη διάρκεια του 6ωρου ταξιδιού μέχρι το λιμάνι της Κύμης από όπου και θα επιβιβαζόμασταν στο φέρρυ μποτ. Ήταν σίγουρα μια ευχάριστη αλλαγή για μένα.

Φίλοι που έχουν κάνει την ίδια διαδρομή απορούν πώς ολοκληρώνουμε το ταξίδι αυτό χωρίς ούτε μία στάση. Όταν ήταν μικρότερη η κόρη μου, κοιμόταν τουλάχιστον τις τρεις από τις έξι ώρες του ταξιδιού, οπότε έμεναν μόνο τρεις ακόμα που θα έπρεπε να την απασχολούμε. Φυσικά όσο κοιμόταν, το αυτοκίνητο έπρεπε να καταπίνει χιλιόμετρα. Κάθε λεπτό μετρούσε.

Όσο μεγάλωνε, τόσο λιγότερο κοιμόταν.

Φτάσαμε λοιπόν το 2020 να δει όλη τη διαδρομή. Πρέπει να παραδεχτώ ότι η μικρή υπήρξε πολύ βολική στα πολύωρα αυτά ταξίδια τόσα χρόνια, ακόμα και φέτος που δεν κοιμήθηκε. Φυσικά η μαμά της βρίσκεται δίπλα της καθόλη τη διάρκεια που οδηγώ.

Η διαδρομή από Θεσσαλονίκη μέχρι την Κύμη της Εύβοιας είναι 550 χιλιόμετρα. Το Google Maps εκτιμά ότι η απόσταση αυτή χρειάζεται 6 ώρες για να καλυφθεί, στο οποίο δεν έχει πέσει ποτέ έξω. Ακόμα και πριν γίνουν τα τούνελ στα Τέμπη. Κάτι που με προβληματίζει, αφού ποτέ δε χρειάστηκα πάνω από 6 ώρες.

Για να φτάσω Λαμία πάντα χρειαζόμουν τρεις ώρες, είτε πριν γίνουν τα τούνελ, είτε μετά. Τελικά γλυτώνουμε χρόνο με τα τούνελ, ή απλώς αποφεύγουμε τον επικίνδυνο, παλιό δρόμο της κοιλάδας των Τεμπών;

Όπως και να έχει, ο δρόμος μέχρι τη Χαλκίδα της Εύβοιας είναι πολύ εύκολος. Η ευκολία αυτή πληρώνεται όμως, αφού πληρώνω περίπου 25 ευρώ σε διόδια μέχρι τότε.

Από τη χαρακτηριστική γέφυρα της Χαλκίδας κι έπειτα ο δρόμος θυμίζει… να τολμήσω να πω, τους δρόμους της Χαλκιδικής; Ειδικά όσοι πηγαίνουν Σιθωνία θα με θυμηθούν. Α, και μια και είμαστε στο θέμα αυτό, σαν τη Χαλκιδική δεν έχει.

Λίγο πριν το λιμάνι της Κύμης, ο δρόμος εμφανίζει τα σημάδια των κατολισθήσεων, από τις οποίες υποφέρει το σημείο.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε αποφασίσει να παίρνουμε το τελευταίο πλοίο της γραμμής στις 9 το βράδυ. Το βρίσκουμε πολύ πιο βολικό να φτάνουμε στο νησί αργά το βράδυ και να πέφτουμε για ύπνο σχεδόν αμέσως.

Παλιότερα παίρναμε των 6μμ με αποτέλεσμα να φτάναμε στην άβολη ώρα των 8μμ, που ούτε νυστάζαμε ακόμα αλλά ήμασταν αρκετά κουρασμένοι για να δούμε συγγενείς και φίλους, ή να τακτοποιήσουμε το σπίτι. Σαν επιπλέον πλεονέκτημα, απολαμβάνουμε το λιμάνι στη δύση του ηλίου.

Στην αρχή μίλησα για το 2020 που μας έκανε να αμφιβάλλουμε ήδη από το Μάρτιο αν θα καταφέρναμε να επισκεφθούμε το νησί φέτος, λόγω της πανδημίας.

Η αβεβαιότητα εξακολουθεί να υφίσταται φυσικά, αφού τα σημάδια στην καθημερινότητα είναι εμφανή. Όμως για μένα το πιο χαρακτηριστικό αυτού του ταξιδιού ήταν τα 10-20 αυτοκίνητα που επιβιβάστηκαν στο πλοίο. Σε άλλες εποχές τα αυτοκίνητα θα ήταν τόσο στριμωγμένα, που θα έπρεπε να περιμένω να φύγουν τα διπλανά αυτοκίνητα για να μπορέσω να ανοίξω την πόρτα, ενώ κάποιες φορές δεν μπορούσα καν να φτάσω δίπλα του.

Οι δύο ώρες πάνω στο φέρρυ μποτ θα ήταν σίγουρα διαφορετικές από τις προηγούμενες χρονιές!

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο νησί της Σκύρου και φέτος. Ίσως όχι ο πιο δημοφιλής προορισμός, αλλά για όσους από εμάς αναζητούν την ησυχία και την ηρεμία των καλοκαιρινών διακοπών, θα έλεγα ότι αγγίζει τα όρια του παράδεισου.

Καλό καλοκαίρι σε όλους!